Akt w kontekście. Nie da się zrozumieć osoby redukując jej cierpienie do listy objawów. Każdy objaw oznacza dla kogoś coś osobistego w kontekście aktualnej sytuacji tej osoby oraz historii jej doświadczeń. Diagnoza funkcjonalna skrojona na osobę podejmuje jej wyjątkowość za pomocą najlepszych narzędzi diagnostycznych dostępnych behawioryzmowi.

Nie istnieje normalność. Celem pracy psychoterapeuty nie jest zbliżenie kogoś do średniej, a zdrowie psychiczne – zdolność do dobrego przyjęcia swego wnętrza i budowania własnej drogi życia. Osoba, która dzięki psychoterapii behawioralnej osiągnęła wyższy poziom kompetencji rozwojowych, będzie w stanie bardziej swobodnie wybierać, kim chce się stać. Stąd poznając się na pierwszym spotkaniu i terapeuta, i klient nie mogą wiedzieć, gdzie dotrą na trzecim lub trzydziestym.

Cierpienie jest realne nawet w dobrym życiu. Świat nie jest zbudowany tak, aby możliwy był tylko wąski zakres doświadczeń. Spróbowanie czegoś nowego może zaskutkować czymś wielowymiarowym od razu, jutro lub za dwadzieścia lat. Skuteczna psychoterapia podejmuje świat taki, jakim jest, uwzględniając w tym miejsce dla najtrudniejszych przeżyć. Aby dobrze przez nie nawigować, należy umieć mądrze obcować na bieżąco z pełnym zakresem tego, z czym wiąże się życie.

Waga wewnętrznego przeżywania. Behawioryzm podkreśla wagę czucia i myślenia jako stałych elementów kontekstu, w którym zachodzą zachowania klienta i terapeuty. Nie jest możliwa pełna pomoc danej osobie bez uwzględnienia tego, jak ktoś myśli i czuje. Skuteczna interwencja otacza myślenie i czucie danej osoby głębszą świadomością, zdrowszą historią uczenia się oraz bagażem nowych kompetencji rozwojowych i praktycznych umiejętności.

Waga zmiany obserwowalnego zachowania. Swobodna i zdrowa psychicznie osoba będzie w stanie przyjąć odpowiedni kierunek wobec siebie i świata wokół. Psychoterapia behawioralna daje przestrzeń na eksperymentowanie z nowymi zachowaniami – bardziej satysfakcjonującymi rodzajami wchodzenia w relacje (lub wychodzenia z nich), pełniejszym czasem w swoim towarzystwie oraz pozwoleniem sobie na rzeczy, którym wcześniej na drodze stały wyuczone w cierpieniu schematy.

Bogactwo owoców psychoterapii. Rolą terapeuty nie jest być następną osobą, która będzie próbować nagiąć klienta do swych wyobrażeń i zranień. Witalność czuje się, myśli się i uosabia w działaniu na bieżąco. Owocem żywej terapii może być bliższy związek, może być rozwód lub wybór osobnego życia. Może być dowolny rodzaj pracy lub jej brak. Może to być droga zgodna z zasadami kulturowymi i społecznymi, w którym wyrośli terapeuta i klient, może być przeciwna im lub zupełnie wobec nich obojętna.

Psychoterapeuta jest aktywnym elementem psychoterapii. Klient przychodząc na psychoterapię przychodzi do osoby – myślącej w konkretnym paradygmacie, nawiązującej konkretny rodzaj relacji terapeutycznej, ale mającej także swoją własną, przeważnie skomplikowaną historię życia. Aby móc jak najlepiej dostosować metodę pracy do klienta i jak najlepiej chronić go przed własnymi schematami i zranieniami, konieczny jest terapeutyczny proces własny terapeuty oraz stosowna superwizja.

Oparcie na nauce. Istnieje wiele poziomów nauki – badania z losowym doborem do próby, eksperymentalne, badające uniwersalne mediatory zmiany, bardziej całościowe lub wyspecjalizowane teorie, spekulacje w dziedzinie filozofii, na temat konkretnych sytuacji klinicznych oraz pod nieobecność lepiej przebadanej wiedzy. Specjalista w dziedzinie zdrowia psychicznego jest w stanie rozpoznać różne źródła obowiązującej wiedzy, aby posługiwać się nią na rzecz skutecznej interwencji.